Αγαπητή ‘συντονιστική επιτροπή κατάληψης’,
Χαίρομαι ιδιαίτερα με το τελευταίο email που έλαβα και που είναι σε πνεύμα συμφιλίωσης και ομοψυχίας. Νιώθω όμως και χρέος μου να πω δυο λόγια για το αρχικό σας email-καταγγελία και να εκφράσω κάποιες γενικότερες σκέψεις μου. Επειδή τυχαίνει να ήμουν παρών στο επεισόδιο με τον κ. Πρωτόπαπα, επιτρέψτε μου να παραθέσω και τη δική μου έκδοση της ιστορίας. Εκείνο το πρωί, τέσσερα πολύ συμπαθητικά παιδιά με ευγενικό τρόπο μας ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούμε να εργαστούμε κανονικά στα γραφεία μας γιατί η σχολή τελεί υπό κατάληψη. Ο κ. Πρωτόπαπας απάντησε, εξίσου ευγενικά, ότι έχει δουλειά στο γραφείο του την οποία δεν μπορεί να αφήσει. ‘Όταν η κοπελιά (νομίζω) της παρέας του είπε ότι αυτό δεν γίνεται, την ρώτησε εάν σκοπεύει να τον σταματήσει δια της βίας. Το τελευταίο πιθανώς να ειπώθηκε σε λιγάκι ανεβασμένο τόνο, όμως σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει την εικόνα που σχηματίζει κάποιος διαβάζοντας τη ν ανακοίνωση-καταγγελία σας. Στη συνέχεια δε, τα πνεύματα ηρέμησαν παντελώς και υπήρξε μια πολιτισμένη, σχεδόν φιλική συζήτηση, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν να πάει ο κ. Πρωτόπαπας στο γραφείο του για περιορισμένο χρονικό διάστημα ώστε να διεκπεραιώσει τις επείγουσες υποθέσεις του, όπως ακριβώς είχε γίνει νωρίτερα με τον κ. Χριστιανίδη και με εμένα. Κατόπιν αυτών, θεωρώ μάλλον άκυρη και χωρίς λόγο την αναζωπύρωση του θέματος, με βαρύς χαρακτηρισμούς και καταγγελίες μέσω email. Σχετικά δε με τα περί φωτογραφιών κλπ, μια πιο οργανωμένη και υπεύθυνη στάση από μέρους σας θα το είχε αποτρέψει: Στην πόρτα υπήρχε αναρτημένη μια χειρόγραφη ανακοίνωση περί κατάληψης, την οποία θα μπορούσε να είχε γράψει και ο 7χρονος γιός μου, χωρίς υπογραφές, χωρίς σφραγίδες, χωρίς τίποτα το οποίο θα έπρεπε κανονικά να συνοδεύει μια επίσημη απόφαση ενός φοιτητικού οργάνου. Τα δε παιδιά που ήταν εκεί, αρνήθηκαν να δείξουν ταυτότητες ή έστω να δηλώσουν τα επώνυμά τους όταν ρωτήθηκαν, το οποίο ήταν πρόβλημα καθότι ούτε εγώ ούτε ο κ. Πρωτόπαπας τα γνωρίζαμε προσωπικά – θα μπορούσαν να είναι 4 οποιαδήποτε άτομα από το δρόμο, που ήρθαν με αλυσίδες και λουκέτα να κλειδώσουν τη σχολή μας. Εάν πρόκειται να υποστούμε μια κατάληψη, δεν έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ξέρουμε ποιος μας έχει καταλάβει; Εφόσον πιστεύετε σε αυτό που κάνετε, προς τι ο φόβος και η ανωνυμία; «Είμαι ο τάδε και εκτελώ την απόφαση του τάδε οργάνου» – απλά και ξεκάθαρα πράγματα. Οι αγώνες θέλουν θάρρος. Και θυσίες επίσης. Οι συνέπειες της κατάληψής σας είναι αρκετά σοβαρές για μέν (deadlines για εργασίες σε διεθνή περιοδικά κλπ) αλλά θα τις υποστώ εάν χρειαστεί. Ελπίζω όμως να είστε έτοιμοι και εσείς να υποστείτε τις συνέπειες των πράξεών σας , όπως την απώλεια της εξεταστικής, και να μην πιστεύετε ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο τέλος κανείς δεν θα χάσει τίποτα. Και επειδή τις απώλειες αυτές θα τις υποστούν πολλοί, είναι πολύ σημαντικό να βεβαιωθείτε ότι οι ενέργειές σας αντιπροσωπεύουν τη θέληση της πλειοψηφίας των φοιτητών του τμήματος. Διότι σε μια δημοκρατία, δυστυχώς η ευτυχώς δεν μπορεί να αποφασίζει μια ‘ελιτίστικη’ μειοψηφία (διότι ποιος εκτός από την ίδια αποφασίζει ότι είναι όντως ελιτίστικη κλπ κλπ). Εάν, για πρακτικούς λόγους, η πλειοψηφία των φοιτητών δεν μπορεί να παρίσταται στη λήψη τόσο σημαντικών αποφάσεων, ίσως θα πρέπει να αναζητηθούν άλλες μέθοδοι – ένα ηλεκτρονικό δημοψήφισμα’ πιθανώς; Μπορούμε να τα συζητήσουμε όλα αυτά και από κοντά, αλλά πάντως η ιδέα ότι οι λίγοι πιθανώς αποφασίζουν για τους πολούς είναι κάτι που βρίσκω αρκετά ενοχλητικό, εάν όντως συμβαίνει.
Φιλικά,
Κ. Μουτούσης
