[Κείμενο που μοιράζεται στα κατειλημμένα σχολεία της γειτονιάς (Ζωγράφου, Ιλισίων)]
προαύλιο: εντός και εκτός
Το προαύλιο, οι κοπάνες, ο ήχος του κουδουνιού, η τεμαχισμένη μέρα, η πλήξη πάνω από τα βιβλία και ένα μόνιμο ερωτηματικό ‘γιατί τα πράγματα είναι έτσι και όχι αλλιώς?”. Αναζητούσαμε το πάθος και την ευχαρίστηση που έλειπε από τη διαδικασία της μάθησης, ενώ όλοι μας διαβεβαίωναν ότι μεγαλώνοντας θα καταλάβουμε. Κι όταν οι αδικαιολόγητες ήταν στο όριο …. από τα τελευταία θρανία χαζεύαμε τα σύννεφα.
φροντιστήριο
κι αν ο σκοπός 12 χρόνων(!!) πειθάρχησης, υπακοής, εξατομίκευσης είναι η δέκα κρίσιμες μέρες πανελλήνιων εξετάσεων, τότε οι γονείς θα πληρώσουν κάτι παραπάνω, ότι δηλαδή απαιτείται για μια σχεδόν σίγουρη επιτυχία, στον Ιδιώτη Φροντιστή. Όμως αν αυτό το κάνουν όλοι (ή καλύτερα, όποιος η τσέπη του το βαστάει) τότε αυτόματα γίνεται δημόσιο το ιδιωτικό και το δωρεάν πάει περίπατο. Στα μίζερα αυτά λοιπόν απογεύματα αναγκαστήκαμε να καταλάβουμε ότι η ‘αλητεία’ του σχολείου είναι μια ανεύθυνη στάση απέναντι στο γονεϊκό μας χρέος. Οι πέτρες ή τα νεράντζια (Δεκέμβρης 2008….) που μπορεί από τότε να πετάξαμε ακόμα ανακαλούν αυτή την ενοχή.
(ν+2) χρόνια μετά*
κάπου τόσο μας πήρε να αποβάλλουμε (ποτέ τελειωτικά) τις αγκυλώσεις που 12 χρόνια ο εκπαιδευτικός θεσμός ‘δώρισε’ στο σώμα και το μυαλό μας. Στον ίδιο όμως χρόνο αντιληφθήκαμε και κάποια άλλα … θετικά αυτή τη φορά αποτελέσματα. Για παράδειγμα ότι το αρχικό μας ερώτημα δεν απαντήθηκε. Δεν υπάρχει επαρκής λόγος για τον όποιο τα πράγματα είναι έτσι και όχι αλλιώς! Παραδόξως (ή όχι), αυτό υπήρξε θέμα συζήτησης συνήθως όταν τα σχολεία ήταν κατειλημμένα.
*ν+2 είναι τα χρόνια που ο νέος νόμος μας αφήνει πλέον να σπουδάζουμε. Μετά το πέρας αυτών…
εδώ Μ.Ι.Θ.Ε.
αυτή η σχολική χρονιά δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τη περσινή. Για πρώτη φορά απ’ το 40’ ξεκινάει χωρίς βιβλία, χωρίς επάρκεια καθηγητών και χωρίς την παραμικρή ψευδαίσθηση ‘κανονικότητας’. Αντίστοιχα, στα πανεπιστήμια η χρονιά ανοίγει με την ψήφιση του πιο συντηρητικού νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. ‘Εκπέμπουμε’ από τον κατειλημμένο χώρο του τμήματος Μεθοδολογίας της Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης και αυτός είναι ο τόπος του αγώνα μας. Είμαστε φοιτητές και φοιτήτριες ενάντια στο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε τον μέχρι τώρα τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου. Θεωρούμε ότι η κρίση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του σχολείου και του πανεπιστημίου είναι και μια ευκαιρία από την πλευρά των μαθητών και φοιτητών να καλλιεργήσουν ‘ασυνήθιστες συνήθειες’ αμεσοδημοκρατίας και αυτοοργάνωσης. Παρακωλύουμε το διδακτικό έργο, αλλά αυτό δεν ισοδυναμεί με παύση της διακίνησης των ιδεών.
θέλουμε να σας συναντήσουμε
μας φαίνεται ότι το σχολείο και το πανεπιστήμιο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια ενός υπουργείου, ιδίως όταν αυτό φαίνεται να μην έχει ιδέα τι κάνει, εκτός κι αν δεν μας το λέει μέχρι να μας σοκάρει ξανά με κάποιο νομοσχέδιο, αυτή τη φορά για την δευτεροβάθμια, που, περιέργως και αυτό, θα πάει με πλειοψηφία. Θεωρούμε επίσης ότι οι μαθητές και οι μαθήτριες έχουν αντίληψη αυτής της κατάστασης, γι’ αυτό το λόγο πλέον δέχονται ένα πρωτοφανές και δυσβάστακτο μέγεθος καταστολής, που ξεκινά απ’ τη δικαστική τρομοκράτηση και φτάνει στην βίαιη αστυνομική επίθεση. Έχουμε πολλά να μάθουμε από εσάς και πολλά να κάνουμε μαζί σας. Αναζητούμε τρόπους επικοινωνίας μαζί σας σε επίπεδο γειτονιάς, σε συνελεύσεις που εκτός από έμπρακτη αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια εντός και εκτός καταλήψεων, θα εμπλέκουν τους ενδιαφερόμενους για την εκπαίδευση (μαθητές, γονείς, καθηγητές, φοιτητές) στο δύσκολο και ενδιαφέρον παιχνίδι της συλλογικής λήψης αποφάσεων. Για τη δημιουργία μιας παιδείας που δεν θα αναπαράγει τα εθνικά μίση και τις παντός τύπου προπαγάνδες. Που θα στοχαστεί τόσο πάνω στη σχέση της γνώσης και του κέρδους όσο και στην έννοια της μόρφωσης ως δικαίωμα και όχι ως προϊόν. Μια παιδεία που θα απονομιμοποιήσει εμπράκτως, δηλαδή κοινωνικά, κάθε δικαστική δίωξη εναντίον αγωνιζόμενων μαθητών/μαθητριών.
Δεν είναι το έθνος αυτό που πρέπει να σώσουμε από την κρίση με ασφυκτικές περικοπές στα πάντα, είναι η κοινωνία που πρέπει να υπερασπιστούμε ενάντια στην επίθεση του Κράτους. Αλληλεγγύη στον μαθητικό αγώνα. Κάτω τα χέρια απ’ τις μαθητικές καταλήψεις
Από τους φοιτητές του κατειλημμένου ΜΙΘΕ